بتن به‌عنوان یک مصالح ساختمانی به‌دلیل مقاومت فشاری بالا، دوام زیاد و هزینه پایین، مدت‌هاست که مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، ضعف‌های شناخته‌شده‌ای مانند شکنندگی و مقاومت کششی محدود دارد.

این مشکل با استفاده از میلگردهای فولادی (آرماتور) در سمت کششی سازه‌های بتنی برطرف شده است. میلگرد فولادی از نظر عملکردی کارآمد و نسبتاً ارزان است، بنابراین در بیشتر موارد این راه‌حل مؤثر واقع می‌شود.

با این وجود، میلگرد فولادی یک ضعف مهم دارد:

در برابر خوردگی (اکسیداسیون) زمانی که در معرض نمک، مواد شیمیایی خورنده و رطوبت قرار می‌گیرد، حساس است.

خوردگی باعث انبساط میلگرد شده و تنش وارد بر بتن را افزایش می‌دهد، که این امر منجر به ترک خوردن و جدا شدن لایه‌های بتن می‌شود.

در نتیجه، ریز ترک هایی ایجاد می‌شود که به تخریب بیشتر میلگرد و بتن منجر می‌گردد.

این موضوع نیازمند تعمیرات و نگهداری پرهزینه بوده و در صورت پیشرفت خوردگی، می‌تواند یکپارچگی سازه را به خطر بیندازد.

برای دهه‌ها از انواع پوشش‌ها و مواد نفوذناپذیر استفاده شده تا بتن را خشک نگه دارند و همچنین میلگردها با پوشش اپوکسی یا استفاده از فولاد ضد زنگ بهبود یافته‌اند.