مواد GFRP (پلاستیک تقویت‌شده با الیاف شیشه)، اگرچه دهه‌هاست در مهندسی عمران و صنایع دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما در تونل‌سازی کمتر کاربرد داشته است.

با این حال، این ماده مزایای قابل توجهی دارد. از نظر عملکرد سازه‌ای، GFRP برای اجزای خطی تقویتی مانند میلگردهای بتنی یا بولت‌های سنگی بسیار مناسب است.

در ادامه این مقاله، به بررسی ویژگی‌های این ماده و مزایای آن پرداخته می‌شود و مسائل طراحی از جمله برش (shear) نیز مورد بحث قرار می‌گیرند. عملکرد بولت‌های GFRP در پروژه‌های متعددی در سراسر جهان به اثبات رسیده است.

GFRP که گاهی به نام فایبرگلاس نیز شناخته می‌شود، از الیاف شیشه‌ای (به صورت رشته‌های بلند، حصیر یا الیاف خردشده) تشکیل شده که در رزین قرار می‌گیرند.

این ماده اولین بار در سال ۱۹۳۶ در آمریکا تولید شد و اولین کاربرد سازه‌ای آن بدنه قایقی در سال ۱۹۳۷ بود. در دهه ۱۹۵۰، GFRP محبوبیت یافت و در کاربردهایی که نیاز به استحکام بالا، وزن کم و انعطاف‌پذیری دارند، استفاده شد.

نمونه‌های رایج استفاده از GFRP عبارتند از:

  • مخازن ذخیره‌سازی

  • قایق‌ها

  • پنل‌های نمای ساختمانی

  • لوله‌ها

همچنین، GFRP در کاربردهای با عملکرد بالا مانند:

  • تیغه‌های توربین بادی

  • بدنه هواپیماها

  • میلگردهای پرش با نیزه نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.

انواع مختلفی از GFRP وجود دارد و بسته به ترکیبات و روش ساخت آن، می‌تواند استحکامی بالاتر از فولاد داشته و در عین حال ارزان‌تر و منعطف‌تر از فیبر کربن باشد.