در تیرها و دال‌ها، جزئیات خاصی برای مهار میلگرد GFRP معمولاً شامل تأمین طول مهاری کافی در داخل تکیه‌گاه برای مهار میلگرد GFRP و یا استفاده از پوشش بتنی اضافی یا عایق حرارتی در نزدیکی تکیه‌گاه‌ها برای کاهش دمای میلگرد در هنگام آتش‌سوزی است.

در طول آتش‌سوزی، حداکثر تنش وارد بر میلگرد بر اثر ترکیب بار بهره‌برداری 1.0D + 1.0L باید کمتر از 0.3*fᵤ باشد و میانگین دمای میلگرد در طول مهاری محافظت‌شده در برابر آتش نباید از ۲۱۰ درجه فارنهایت بیشتر شود (برای مدت زمان مقاومت مورد نیاز در برابر آتش).

در حالت ایده‌آل، طول توسعه پیوستگی (bond development length) معادل 1.3 برابر حداکثر تنش میلگرد ناشی از بار کامل بهره‌برداری (1.0D + 1.0L) باید در داخل تکیه‌گاه قرار گیرد (یعنی در ناحیه‌ای که مستقیماً در معرض آتش نیست). ضریب 1.3 تأثیر افزایش تنش در میلگردها در طول آتش‌سوزی را به دلیل تغییر شکل زیاد دال‌ها تحت بار و حرارت منعکس می‌کند (مطابق با Hajiloo و همکاران، 2019).

در صورت عدم انجام محاسبات طول توسعه، قرار دادن طول مهاری حداقل بین ۱۲ اینچ یا ۲۰ برابر قطر میلگرد (db) – هرکدام که بزرگ‌تر است – در تکیه‌گاه برای میلگردهای شماره ۱۰ یا کوچک‌تر، با مقاومت مشخصه fᵤ ≥ 4000 psi و تنش حداکثری کمتر از 35 ksi یک رویکرد محافظه‌کارانه است.

اگر این طول مهاری در داخل تکیه‌گاه یا طول مهاری در معرض آتش (l_un) قابل دستیابی نباشد، می‌توان با افزایش پوشش بتن از طریق ایجاد برآمدگی (haunch) یا صفحه افتاده (drop panel) یا عایق‌کاری بتن در نزدیکی تکیه‌گاه، حفاظت بیشتری برای انتهای میلگرد GFRP فراهم کرد (مطابق با شکل‌های R4.11.1a و R4.11.1b و R4.11.1c).

در این شکل‌ها:

  • l_pa طول مهاری محافظت‌شده در برابر آتش است (از انتهای میلگرد تا انتهای برآمدگی، صفحه افتاده یا عایق اندازه‌گیری می‌شود)

  • d_pa عمق برآمدگی، صفحه افتاده یا لایه عایق است.

جدول R4.11.1 طول و عمق پیشنهادی برای مهار محافظت‌شده را بر اساس طول مهار در معرض آتش در انتهای میلگرد GFRP، برای حالت fᵤ ≥ 4000 psi، پوشش بتن حداقل ۱.۵ اینچ، و تنش کمتر از ۳۵ ksi، ارائه می‌دهد.

مطالعات (Williams و همکاران 2008؛ Adelzadeh و همکاران 2012) نشان داده‌اند که یک لایه عایق به ضخامت ۱.۵ اینچ می‌تواند دمای میلگرد GFRP با پوشش بتن ۱.۵ اینچی را تا ۲۱۰ درجه فارنهایت و به مدت ۲ ساعت در آتش‌سوزی حفظ کند.

هر گونه وصله کششی (splice) میلگرد GFRP در یک عضو، الزاماً ناحیه‌ای حساس به چسبندگی در برابر آتش ایجاد می‌کند. شکل R4.11.1d یک روش حفاظت از ناحیه وصله در کشش مثبت را با استفاده از عایق زیر ناحیه وصله نشان می‌دهد.

برای مقاومت بتن fᵤ ≥ 4000 psi، پوشش بتن حداقل ۱.۵ اینچ و تنش میلگرد کمتر از ۳۵ ksi، طول ناحیه عایق‌شده (l_ins) باید برابر با بزرگ‌تر از ۳۶ اینچ یا ۶۰ برابر قطر میلگرد (60db) باشد و حداقل ۳ اینچ از هر دو انتهای وصله فراتر برود.