تأثیر نور فرابنفش بر ترکیبات پلیمری به‌خوبی شناخته شده است. در صورت قرارگیری طولانی‌مدت در معرض نور خورشید، ماتریس رزین ممکن است سخت‌تر شده و دچار تغییر رنگ شود. معمولاً این مشکل با اعمال پوشش‌های مقاوم در برابر UV بر سطح کامپوزیت‌ها برطرف می‌شود. با این حال، این پدیده ماهیتی سطحی و خود-محافظ (Self-Screening) دارد؛ به این معنا که تنها لایه خارجی کامپوزیت تحت تأثیر قرار می‌گیرد. بنابراین در کامپوزیت‌های ضخیم، این نوع تخریب تأثیر قابل‌توجهی بر خواص سازه‌ای ندارد.

با این وجود، در کاربردهایی که خواص سطحی اهمیت دارند، باید برای جلوگیری از ایجاد ترک‌های سطحی ناشی از تابش خورشید تدابیری در نظر گرفته شود.

ترکیب چرخه‌ای UV و آب دریا؛ یک عامل تخریب‌کننده تشدیدشونده

ترکیب اثرات UV با محیط آب دریا در یک چرخه تکرارشونده، موضوعی است که باید مورد مطالعه قرار گیرد؛ زیرا شواهد نشان می‌دهد این ترکیب می‌تواند تخریب خواص مکانیکی را تشدید کند.

براساس پژوهش Kumar و همکاران، بررسی‌های فیزیکی و شیمیایی نشان می‌دهد که ترکیب چرخه‌ای آب و اشعه UV به‌صورت هم‌افزا (Synergistic) عمل کرده و موجب فرسایش شدید ماتریس اپوکسی می‌شود. این فرسایش در نهایت باعث کاهش خواص مکانیکی در راستای عرضی می‌گردد.

به‌عنوان مثال:

  • پس از ۱۰۰۰ ساعت قرارگیری در معرض چرخه‌های UV و میعان، استحکام کششی عرضی حدود ۲۹٪ کاهش یافته است.

  • خواص مکانیکی در راستای طولی، که تحت کنترل الیاف هستند، در این بازه زمانی تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند.

با این حال، پژوهشگران هشدار می‌دهند که ادامه فرسایش ماتریس در نهایت باعث کاهش انتقال بار مؤثر به الیاف شده و حتی خواص مکانیکی در راستای الیاف را نیز با گذر زمان تضعیف خواهد کرد.